kes kolumu komutanim...

Canakkale’de savas kizismisti Allah… Allah… nidalari top seslerini bastiriyordu. Canakkale Savaslarin’da kumandanlik etmis, yaralanmis, emekli bir subay o anda yasadigi bir olayi soyle anlatiyor:

“Bir aralik yanimda bir ayak sesi duyar gibi oldum. Geriye donunce, Ali Cavus ile karsilastim. Sapsari olmus, yuzunden buyuk bir izdirap okunuyordu. Daha neyin var demeden, o her seyi anlatmaya yetecek olan kolunu bana gosterdi. Dehsetle urpermistim. Sol kol bileginin dort parmak kadar yukurisindan aldigi bir isabetle hemen tamamen kopacak bir hizaya gelmis, eli yere dusmekten, ancak zayif bir deri parcasi alikoymaktaydi. Ali Cavus dislerini sikarak izdirabini yenmeye calisiyordu. Sag elindeki cakiyi bana uzatarak “sunu hemen kesiver komutanim” dedi. Bu uc kelimelik cumle oyle muthis bir istek, oyle bir mecburiyet ifade ediyorduki, gayri ihtiyari cakiyi aldim ve derinin ucundan sallanan eli koldan ayirdim. Bu tuyler urpertici vazifeyi yaparken, bir sey soylemis olmak icin; “uzulme Ali Cavus Allah vucduna saglik versin.” diye mirildandim.

O yere dusen elin, elsiz kalan koluna ve bir oluktan bosanir gibi akan kanlara kiymet bile vermiyordu. Gozlerini duman ve ates icindeki yurt ufuklarina cevirerek”Feda olsun, yeter ki memleket sag olsun!” diye mirildandi.

Ali Cavus yalniz elini degil, cok gecmeden hayatini da bu memleket ugruna, bu mukaddes ulkeyi korumak yolunda feda etti. Gozlerini hayata yumarken de ayni kelimeleri tekrarlamis:

“Allah imandan ayirmasin! Canim vatana feda olsun!” demisti.”